پژوهشگران موضوعات جنایی بر این باورند که هدف واقعی اقدامات تروریستی، آنهایی نیستند که در آن جان خود را از دست می‌دهند، بلکه هدف واقعی آنهایی هستند که زنده می‌مانند و گاه از آن حادثه نیز بسیار دور هستند. این مسأله توضیح می‌دهد که چرا به این کارها، اقدامات تروریستی گفته می‌شود. معنای تحت‌اللفظی تروریسم، الزاما کشتن نیست، بلکه ترساندن و وحشت‌زده کردن است.
به گزارش «تابناک»، ژان عزیز، تحلیل‌گر روزنامه لبنانی الاخبار با مقدمه فوق به بررسی هدف اصلی حمله تروریستی دو هفته پیش به سفارت ایران در بیروت پرداخته است.
از نظر وی، نخستین نکته مهم این است که این عملیات تروریستی به دست دو عامل انتحاری انجام شده و این به بانیان این اقدام امکان می‌دهد که مدعی توانایی ایجاد وحشت بیشتر با استفاده از بالا بردن آمار قربانیان عملیات خود باشند. عملیات انتحاری، این پیام را به هدف اصلی می‌فرستد که راه فرار چندانی برای پیشگیری و جلوگیری از چنین کارهایی نیست. حمله انتحاری در قیاس با سایر حرکات تروریستی و از جمله بمب‌گذاری و یا تیراندازی، وحشت بیشتری ایجاد می‌کند.
نکته مهم دوم این که حمله مستقیم به سفارت ایران در بیروت انجام گرفته و در چالش مخالفان با محور مقاومت در منطقه، این اقدام تروریستی به معنای هدف قرار دادن امنیت بر سر محور مقاومت است و می‌تواند مبنای این ادعا باشد که مهاجمین توانایی حمله به لایه‌های پایین‌تر را هم دارند.
موضوع مهم دیگر در این باره این است که عاملین انتحاری، لحظاتی پیش از ترک سفارت توسط سفیر و وابسته فرهنگی ایران در بیروت، این کار را انجام داده‌اند. تأخیر سفیر در ترک سفارت، جان وی را نجات داده، ولی وابسته فرهنگی که منتظر وی بوده است، در این حمله جان باخت. این مسائل نشان دهنده آگاهی مهاجمین از برنامه‌های اعضای ارشد سفارت ایران در بیروت است.
سومین نکته مهم این است که تروریست‌ها شب پیش از عملیات در یک هتل سطح بالای بیروت اقامت داشته‌اند. انتخاب هتل شرایتون، باعث ایجاد دلهره برای توریست‌ها و بازدیدکنندگان خارجی می‌شود و این نگرانی در برخی مقالات مطبوعات در روزهای بعدی بازتاب یافته است.
نکته چهارم این که عاملین انتحاری، کارت‌های شناسایی خود را به همراه داشته‌اند و این به شناسایی سریع آن‌ها کمک کرده است. این مساله تصادفی نیست و برای رساندن یک پیام انجام شده است. یکی از تروریست‌ها لبنانی و اهل صیدون بوده که فرزند پدری سنی و مادری شیعه بوده است. انتحاری دوم نیز از فلسطینی‌ها مقیم جنوب لبنان بوده است. این امر تاکیدی بر استفاده از عاملین انتحاری مقیم لبنان است. از سوی دیگر، این انتخاب‌ها می‌تواند به افزایش تنش قومی و مذهبی در لبنان نیز منجر شود.
